Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Όταν και(!) εν μέσω πανδημίας το λειτούργημα γίνεται κακούργημα…


Λένε ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα.
Ναι, έτσι πρέπει να είναι, αλλά δυστυχώς πολλοί δημοσιογράφοι και παρουσιαστές από λειτούργημα την μετατρέπουν σε …κακούργημα, μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα κατά την υπηρέτηση ξένων προς το λαό συμφερόντων, κι επομένως κατά συνέπεια κυριολεκτικά ξένα και προς την ίδια την πατρίδα…
Κι αυτό ισχύει για όλες τις πατρίδες και όχι μόνο για τη δική μας, την Ελλάδα. 
Τρανό παράδειγμα η απάντηση προς αυτούς, τούς δήθεν λειτουργούς τής δημοσιογραφίας, ενός γιατρού που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τού πολέμου ενάντια στην πανδημία και υπέρ τής δημόσιας υγείας γενικότερα.


Απάντηση Ηλ. Σιώρα για το «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ… ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ!» των δημοσιογράφων
(Ορισμένα αποσπάσματα)
«…………………………………………………………………………………………………………
…………Δεν βρέθηκαν (τα …παπαγαλάκια) ποτέ στο δικό μας «χαράκωμα» κι έτσι, δεν τους αφορά η αγωνία του γιατρού, της νοσηλεύτριας, της καθαρίστριας, του τεχνικού, που μπαίνουν στο δωμάτιο του ασθενή με τον κορονοιό και δεν ξέρουν πως θα γυρίσουν στις οικογένειές τους

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ που διαθέτουμε ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ και για να θεραπεύσουμε, αλλά και για να αγωνιστούμε!..........................
………………………………………………………………………………………………
…………………Είναι οι ίδιοι που και στη δύσκολη ώρα τους απεχθάνονται αναμονές ωρών στα ΤΕΠ παρέα με το «λαουτζίκο» και πάντα βρίσκουν κυβερνητική ή «υπηρεσιακή» δίοδο εισαγωγής στις κρατικές ΜΕΘ.

Όμως, καθώς εμείς οφείλουμε πάντα να γυρνάμε στο κυρίως θέμα – δηλ. στον άρρωστο – δεν έχουμε χρόνο να ξανασχοληθούμε μαζί τους! Καθείς εφ’ ω ετάχθη.
16-4-2020

Υ.Γ.: την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, στηνόταν από την κυβέρνηση μουσική εκδήλωση (με ισχυρές προσωπικές πιέσεις σε μέλη τής ορχήστρας της ΕΡΤ) στο προαύλιο του Ευαγγελισμού… «προς τέρψην των ηρώων»!!!

Δεν περισσεύει, φαίνεται, η ΝΤΡΟΠΗ γι’ αυτούς που ξεγελούν με φιέστες κείνους που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ όπως οι εξειδικευόμενοι Λοιμωξιολογίας, Κλινικής Μικροβιολογίας, Επεμβατικής Ακτινολογίας….» 

(Υπογραφή)
Ηλίας Σιώρας
Διευθυντής Καρδιολογίας
Γεν. Γραμματέας ΕΙΝΑΠ
Πρόεδρος ΔΣ του Σ.Ε.Ν. Ευαγγελισμού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ "ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ" ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΗΛ. ΣΙΩΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΛΟΓΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ:

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Η λέξη «παπαγαλάκια» δεν ειπώθηκε από τον κ. Σιώρα. Την έγραψα όμως προς διευκόλυνση των αναγνωστών, οι οποίοι ξέρουν πάρα πολύ καλά τι σημαίνει… και το διαπιστώνουν βλέποντάς τους στις τηλεοράσεις, ακούγοντάς τους στα ραδιόφωνα, διαβάζοντάς τους στις εφημερίδες. Σαφέστατα δε, ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους παρουσιαστές υπάρχουν και κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που προς τιμή τους βαστάνε τιμητικά το ταμπούρι τους και δεν καταντούν …παπαγάλοι και …μαϊμούδες.
                                                                     Καλή Γκέλμπεση

Διευθυντής Καρδιολ
Γεν. Γραμματέας ΕΙΝΑΠ
Πρόεδρος ΔΣ του Σ.Ε.Ν. Ευαγγελισ
Απάντηση Ηλ. Σιώρα για το «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ… ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ!» των δημΔΔΔΔ



Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

ΧΡΗΣΙΜΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ SARS COV 2

Για πόσο χρονικό διάστημα ένας ασθενής μετά την ανάρρωσή του παραμένει φορέας τού ιού και συνεπώς τον μεταδίδει σε άλλα άτομα; 



Στο ερώτημα αυτό απαντά ο καθηγητής Αλεξάντερ Σεμένοφ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Παστέρ της Αγίας Πετρούπολης.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
https://www.alt.gr/gia-poso-kairo-meta-tin-anarrosi-toy-o/

Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

SARS COV 2, ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΖΩΗ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ...



Αυτή η δημοσίευση είναι αφιερωμένη σ' ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό κείμενο!
Μόνο που φοβάμαι ότι επειδή είναι σχετικά μακροσκελές, θα διαβαστεί από λίγους.
Μακάρι να μπορούσε να πειστεί η πλειονότητα -έστω των αναγνωστών εδώ, να το διαβάσει.
Εγώ τουλάχιστον, έμαθα σημαντικά πράγματα που δεν γνώριζα.
Ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, χαμένος όποιος δεν κάνει κτήμα του αυτό το καθόλα επιστημονικό κείμενο, πριν να είναι αργά...
Για παράδειγμα, επεξηγείται ως και το καυτό ζήτημα των τεστ για τον κορονοϊό. Πόσοι άραγε γνωρίζουν την αλήθεια;;;



Σύμφωνα λοιπόν με τον ορισμό που διατυπώθηκε στο καταστατικό τού Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.):

«Υγεία είναι η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»

 


Ορίστε, διαβάστε παρακαλώ το εν λόγω σημαντικό κείμενο ενός επιστήμονα:

Καλή Γκέλμπεση

Κυριακή 12 Απριλίου 2020

Η "μυστική" επιδημία τής Μαύρης Ευλογιάς στη Μόσχα το 1960 - ντοκιμαντέρ (Ελληνικοί υπότιτλοι)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 60 ΑΚΡΙΒΩΣ ΧΡΟΝΙΑ, Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ (ξανα)ΚΙΝΔΥΝΕΨΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ KI ΕΞΟΧΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΕΡΗ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ SARS COV 2.. 

ΜΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ, ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ (ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ), ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΠΑΝΩΛΗ, ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ... 


Η αναφορά για ένα σημαντικό ντοκιμαντέρ, γνωστό ίσως σε πολλούς. Πρόκειται όμως και για ένα κατά τ' άλλα πολύ επίκαιρο ντοκιμαντέρ, λόγω τής πανδημίας τού νέου κορονοϊού κι εξαιρετικά αποκαλυπτικό για το πώς μπορεί κι αυτή η πανδημία να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. 

(Παρακάτω μεταφέρω ελάχιστα απ' αυτό το ντοκιμαντέρ, ως δείγμα τού τι θα δείτε. Συγχωρήστε με αν κάτι δεν το θυμόμουν επακριβώς)


Πανδημία Μαύρης Ευλογιάς 1960 (Αιμορραγική Ευλογιά)

Στην πρώην Σοβιετική Ένωση μέσα σε μια εβδομάδα κατασκευάστηκε εμβόλιο και στην επόμενη εβδομάδα είχαν εμβολιαστεί ήδη πολλά εκατομμύρια άνθρωποι κάθε ηλικίας, ακόμη κι αν είχαν ήδη προσβληθεί, ακόμη κι αν ήταν ετοιμοθάνατοι. 

Το αποτέλεσμα; Εκτός απ' τον πρώτο άνθρωπο που εισήγαγε στη Σοβιετική Ένωση τη Μαύρη Ευλογιά απ' την Ινδία, πέθαναν μόνον άλλοι τρεις. 
Κι όμως, η αλυσίδα που ο ίδιος άθελά του έφτιαξε και η οποία ξεκινούσε απ' το αεροπλάνο με το οποίο επέστρεψε από την Ινδία στη Μόσχα, ήταν τεράστια και απαριθμούσε πολλές χιλιάδες ανθρώπων...

Δικαίως βέβαια θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι το επίτευγμα ήταν αναμενόμενο, αφού στην πρώην Σοβιετική Ένωση δεν επιδιώκονταν κέρδη για ολίγους εφόσον δεν υπήρχαν ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά μόνο ο σωσμός τού πληθυσμού. Σωστό κι αυτό και πέρα για πέρα αληθινό. Τέλος πάντων...

Εκτός λοιπόν όλων των άλλων, σημαντικό είναι επίσης, το πώς έγινε κατορθωτό στη συνέχεια, να γίνει η αντιμετώπιση της Μαύρης Ευλογιάς πλανητικό ζήτημα από κοινού και όχι κάθε χώρας ξεχωριστά, ώστε να εξαλειφθεί απ' τον πλανήτη εντελώς. 

Παρ' όλ' αυτά, ο κίνδυνος θα καραδοκεί, διότι....

ΔΕΙΤΕ ΟΜΩΣ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΜΟΝΟΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΡΟΝΟΪΟ... ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. 
ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΘΑΝΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ. 



ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι προϊόν τού 2013, ήτοι μετά την παλινόθρωση του καπιταλισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Μετά τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη. 
   Πιθανόν δηλαδή και ν' αποσιωπάται τινά τρόπον η τιτάνια ηρωική προσπάθεια τού Σοβιετικού κράτους, η υπεροχή τού Σοβιετικού συστήματος υγείας, η αυτοθυσία και ο ηρωισμός των Σοβιετικών υγειονομικών. 
   Αυτά όμως είναι κατά μία έννοια δευτερεύοντα, μπρος στην επιστημονική αξία τού ντοκιμαντέρ, που έχουμε δικαίωμα να κάνουμε κτήμα μας, βλέποντάς το με προσοχή, κι επιστρατεύοντας το πλέον αντικειμενικό μας κριτήριο. 

ΚΑΛΗ ΓΚΕΛΜΠΕΣΗ



Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΡΑ: ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙΚΑ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΠΛΗΝ ΚΚΕ



Ας ενημερωθούμε λοιπόν:

Τι κάνει η κυβέρνηση για να προφυλάξει τη δημόσια υγεία απ’ την πανδημία (COVID-19)???

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ:

→→11.000.000  επιδότηση στην εταιρεία διοδίων «Μορέας» τού ΕΛΛΑΚΤΩΡ (συμφερόντων Μπόμπολα) επειδή έχει κόψει η κίνηση

→→11.000.000 € για την διαφήμιση στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο «Μένουμε σπίτι»

→→xxxxxxxx (πόσα € να είναι;;;) απαλλαγή των καναλαρχών από την ετήσια εισφορά προς το κράτος

→→xxxxxxxx (πόσα € θα είναι;;;) προς κλινικάρχες

**Άρα και το 50% που «τάχαμου» ζητούν απ’ τον μισθό των βουλευτών για ένα μονάχα δίμηνο, κάπως «έτσι» θα το διαθέσουν… Εκτός βέβαια του ότι πρόκειται σαφώς για επικοινωνιακό τρικ... προς τύφλωση της φτωχολογιάς...

Το άκρον άωτον της υποκρισίας δηλαδή, διότι αν ήταν διαφορετικά, θα είχαν υιοθετήσει την πάγια θέση/πρόταση του ΚΚΕ από χρόνια…

**Κι εδώ που τα λέμε, κάποιον πάνε να «ρίξουν», μπουκώνοντάς τον μόνο με 1.500.000 € περίπου…
(300 βουλευτές x 2.500 x 2 μήνες = 1.500.000 €)

Αλήθεια, πόσα τρις έχουν «κλέψει» απ’ τους εργαζόμενους με τις αντιλαϊκές πολιτικές τους και πού τα έχουν …προσφέρει;;;

Βάλτε λοιπόν στην αναζήτηση:
ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΚΕ ΓΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ
και διαπιστώστε ιδίοις όμασι τι προτείνει επί χρόνια και χρόνια το ΚΚΕ και πώς …κωφεύουν άπασες οι κυβερνήσεις «τους», άπαντες οι βουλευτάδες «τους», οι υπουργοί «τους»…. κλπ.


Εν κατακλείδι, αν η πρόταση του ΚΚΕ γινόταν αποδεκτή, οι μόνοι βουλευτές που θα παρέμεναν στη θέση τους, θα ήταν οι κομμουνιστές. Οι βουλευτές τού ΚΚΕ, ακριβώς διότι δεν είναι «επαγγελματίες» πολιτικοί, «πολιτικάντηδες», αλλά επαναστάτες!
Όλοι οι υπόλοιποι θα την κοπάναγαν άρον-άρον απ' τη βουλή, αναζητώντας πιο προσοδοφόρο "επάγγελμα"… 

(Εντάξει, πρωταπριλιάτικος είναι ο τίτλος τής ανάρτησης. Τα υπόλοιπα όμως αληθεύουν)

Κι επειδή οφείλω να καταθέσω την άποψή μου, για να μην κατηγορηθώ ότι «κρύβομαι»:
Πρεσβεύω με το χέρι στην καρδιά, ότι οι κομμουνιστές βουλευτές, οι βουλευτές τού ΚΚΕ, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΧΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΛΕΦΤΑΔΕΣ…, διότι αυτά τα χρήματα προέρχονται απ’ το άδειο πιάτο τής φτωχολογιάς.

Οι βουλευτικές αποζημιώσεις είναι χρήματα απ’ τον ιδρώτα τής εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Είναι χρήματα των μακροχρόνια ανέργων άστεγων ή μη, των προσφάτως ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των χαμηλόμισθων, των φτωχών επαγγελματιών και αγροτών, των φτωχών επιστημόνων, των φτωχών καλλιτεχνών και λογοτεχνών, των ανθρώπων τού μόχθου και της εργασίας γενικότερα. Των φουκαράδων που αγκομαχάνε όλη νύχτα πώς θα βγει οικονομικά η επόμενη μέρα…

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΩΝ ΛΕΦΤΑΔΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΣ KAI ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΛΟΤΑΪΣΜΕΝΟ "ΤΟΥΣ" ...ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ, ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΙ ΘΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΚΑΙ(!) ΛΟΓΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ.

ΤΟ ΚΚΕ, ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ, ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ, ΤΑ ΜΕΛΗ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΙΑ ΜΠΡΟΣ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ!!!

Άλλωστε, το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που διαχρονικά έχει αποδείξει ότι στην προμετωπίδα του κατέχει την πρώτη θέση η "αλληλεγγύη", ως αναπόσπαστη αρχή τής ίδρυσής του, της ιστορικής αποστολής του, της ίδιας τής καθημερινότητας των λαϊκών οικογενειών, των βιοπαλαιστών, της εργατικής τάξης. 

Δια χειρός συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση


Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

ΑΓΥΡΤΗΣ Ο ΣΑΠΙΟΚΟΙΛΙΑΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ & ΧΑΦΙΕΣ




ΑΓΥΡΤΗΣ & ΣΑΠΙΟΚΟΙΛΙΑΣ

Ακαμάτης και ανίκανος καθώς ήταν αυτός ο τριανταπεντάρης εργένης, σκαρφιζόταν τρόπους να τον λυπούνται, ώστε να τον συνδράμουν στις ανάγκες του…
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη όμως, τον πήραν χαμπάρι και τον παράτησαν στη μούχλα του. Μοιραία, δύσκολο ως αδύνατο να βρει νέα θύματα, γιατί ο κύκλος των γνωριμιών του κάπου τέλειωνε. Κι έτυχε σ’ εποχή που δεν ήταν προεκλογική περίοδος, να πάει να τάξει ψήφο στα κόμματα που άλλαζαν μεταξύ τους την κυβερνητική σκυτάλη.
Έτσι, σύρθηκε να βρει μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα, κάτι όχι εξαιρετικά δύσκολο εκείνην την εποχή, διότι η ανεργία ήταν ακόμη σε σχετικά χαμηλά επίπεδα.
Επειδή όμως «χρυσάφι» έπιανε και κάρβουνο τό ’κανε, κανείς δεν τον κράταγε στη δούλεψή του πάνω από τρεις μέρες…
…Ώσπου ταχιά γνώρισε κάποιους που δούλευαν σε μεγάλο εργοστάσιο και τους έπεισε πως ήταν άλλος απ’ ό,τι στην πραγματικότητα.
Ανυποψίαστοι εκ των πραγμάτων αυτοί και με ανεβασμένο το αίσθημα αλληλεγγύης ανάμεσα σε ίσους και στην προκείμενη ανάμεσα σ’ εργάτες, τον ενημέρωσαν πως στο εργοστάσιο ζητούσαν προσωπικό και τον ώθησαν να κάνει αίτηση πρόσληψης.

Ο Αργύρης, τά ’χασε μόλις μπήκε στη φάμπρικα. Τεράστια! Αχ και νά ’ταν δικιά του κι αυτός τ’ αφεντικό!
Στο τριήμερο πάνω όμως, τον γραπώνει ο προϊστάμενος να ροχαλίζει κάτω από ένα μηχάνημα και το μηχάνημα να έχει κολλήσει…
Κάποιοι εργάτες που αντιλήφτηκαν τι συμβαίνει τρέχουν να τον συνδράμουν, δικαιολογώντας τον πως είν’ ακόμη νέος στη δουλειά κι ότι δεν κοιμόταν. Πως τάχα είχε κρυφτεί κάτω απ’ το μηχάνημα κι έκλαιγε από ντροπή για τη ζημιά που έκανε.
Μόνο που ο προϊστάμενος τον είχε πιάσει στα πράσα και πίσω δεν έκανε.
Τότε αυτοί οι εργάτες συνεννοήθηκαν εν ριπή οφθαλμού με τους υπόλοιπους και απείλησαν πως αν απολυθεί θ’ απεργήσουν. Αυτό δεν συνέφερε καθόλου τον βιομήχανο, γιατί έπρεπε να παραδοθεί σχετικά άμεσα μια μεγάλη παραγγελία.

Ο Αργύρης, χάρη στην αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση των υπόλοιπων εργατών, δεν απολύθηκε. Πήρε όμως ένα μεγάλο μάθημα. Εργάτες ενωμένοι, ακόμη και γι' άδικο αίτημα, μπορούν να μην είναι νικημένοι.
Ναι, αλλά μη νικημένοι εργάτες, σημαίνει ηττημένοι εργοδότες. Κι αυτός απ’ την πρώτη στιγμή ονειρεύτηκε κι ορέχτηκε να γίνει αφεντικό εκεί μέσα, ή τέλος πάντων έστω και διευθυντής. Όχι, όχι… Προϊστάμενος σε πρώτη φάση! Πολύ τού άρεσε ο αέρας με τον οποίο ο προϊστάμενος τον είχε γαμωσταυρίσει...

Εξουσία! Ναι, ήθελε να έχει κι ο ίδιος εξουσία πάνω στους εργάτες! Εξουσία σημαίνει πλούτος! Τον άξιζε! Ήταν ανώτερος απ' αυτά τ’ «ανθρωπάκια»! Ήταν γεννημένος για να τον ταΐζουν! Να τον προσκυνάνε! Να τον τρέμουν! Σιγά μη δούλευε αυτός μια ζωή σαν το μερμήγκι...

…Και όντως «κέρδισε» εξουσία, γενόμενος ρουφιάνος και χαφιές.
Έγινε το «κρυφό» μάτι τού προϊστάμενου απ’ την επόμενη κιόλας μέρα. Του ρουφιάνευε και του χαφιέδιζε τους συναδέλφους του με χαλκευμένες κατηγορίες. Πού νά ’βρισκε άλλωστε πραγματικές …κατηγορίες; Ίσα που ’χε πατήσει το πόδι του εκεί μέσα. Ούτε τα ονόματα των συναδέλφων του δεν είχε προλάβει να μάθει.
Έτσι, μες στην επόμενη βδομάδα απολύονται οκτώ άξιοι εργάτες και η εργοδοσία δόξαζε τον …άξιο προϊστάμενο που έσωσε την επιχείρηση απ’ τους κρυφούς κομμουνιστές. Ανάθεμα βέβαια κι αν είχαν οι άνθρωποι σχέση με το κομμουνιστικό κόμμα…
Κι επειδή η εργοδοσία δεν είναι αχάριστη, σκαρφάλωσε στα ύψη(!) ο μισθός τού προϊστάμενου, ο οποίος απέκρυψε βέβαια πως του Αργύρη «επιτεύγματα» ήταν όλ' αυτά. Πού να φανταζόταν ότι ο Αργύρης ρουφιάνευε σ’ αυτόν τους συναδέλφους του διότι ...απλά επιβουλευόταν τη θέση του;

Οι οργανωμένοι στο ταξικό τους συνδικάτο εργάτες δεν ολιγωρούν, μα δεν κάνουν και σπασμωδικές κινήσεις. Λογαριάζουν πρώτα. Ένα κι ένα κάνουν δύο…
Πρώτον, σίγουρα κάποιος ρουφιάνος φύτρωσε ανάμεσά τους, κι αφού πριν δεν είχαν τέτοια κρούσματα, μάλλον θα ήταν ο καινούριος. Κάλιο όμως να έδιναν λίγο χρόνο σ’ αυτό το συμπέρασμά τους μην και λαθεύουν.  
Δεύτερον, αφού μέσα σε μια βδομάδα απολύθηκαν στα βουβά και άδικα των αδίκων οκτώ συνάδελφοί τους, τι θα γινόταν μόλις τέλειωνε η μεγάλη παραγγελία; Θ’ απολυόντουσαν κι άλλοι…
Αποφασίζουν λοιπόν απεργία που δεν θα σταματήσουν αν δεν επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι. Δεν την ανακοινώνουν όμως στους υπόλοιπους εργάτες ακόμη, μην το μάθει ο ρουφιάνος και σπεύσει να προειδοποιήσει την εργοδοσία. Στόχευαν δηλαδή στον αντάρτικο αιφνιδιασμό τής εργοδοσίας. Θα της «έριχναν» την απεργία ως κεραυνό εν αιθρία στο κεφάλι, όταν η μεγάλη παραγγελία θα έφτανε στο προτελευταίο στάδιό της. Δηλαδή σε τρεις ακριβώς μέρες. Ε, την παραμονή, θα καλούσαν όλους τους εργαζόμενους σε συνέλευση, σίγουροι ότι η πλειοψηφία δεν θα ψήφιζε αρνητικά. Τόσον καιρό δούλευαν μαζί εκεί μέσα και τρώγαν στον ίδιο πάγκο στο διάλειμμα. Ήξερ’ ο ένας τα χνώτα τού άλλου και τι η ψυχούλα του ποθεί.

Δυστυχώς, για το επόμενο διήμερο δεν τηρήθηκαν κατά γράμμα οι συνωμοτικοί κανόνες και του ρουφιάνου το αυτί τεντωμένο… Να λοιπόν η μεγάλη ευκαιρία για τον Αργύρη!!!
Μπουκάρει στου βιομήχανου το γραφείο αλαφιασμένος και διπλωμένος στα δυο απ’ το λύγισμα της μέσης.
«Όχι, όχι. Δεν πονάει η κοιλιά μου. Όμως, συμβαίνει το και το. Εδώ και δυο μέρες μάλιστα, ενημέρωσα και τον προϊστάμενο. Λάθος μου, γιατί κι αυτός δικός τους είναι όπως αποδείχτηκε. Τον έπιασα στα πράσα, σας λέω, μόλις πριν λίγο!».
…Πλέον, προϊστάμενος! ο Αργύρης.

«Ο Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς». Έτσι τον χαρακτήριζαν στο εξής οι εργάτες, γιατί με «σάπιο» χρήμα γεμίζει έκτοτε την κοιλιά του και τη γεμίζει πλούσια...
Ε, ακόμη κι αυτόν τον χαρακτηρισμό, τον αξιοποίησε δεόντως για να γιομίζει εσαεί με βρώμικο χρήμα την τσέπη του, μια και τίμιο μεροκάματο με τον ιδρώτα του δεν μπορούσε να βγάλει. Κλασσικός ακαμάτης κι ανίκανος γαρ...

Εν κατακλείδι, επειδή όσα και να ξεπουλήσεις στην εργοδοσία ζητά όλο και περισσότερα που τα βρίσκει σε μεγαλύτερο χαφιεδορουφιάνο από σένα (ποτέ δεν εκλείπει το είδος...), ο Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς αναγκάστηκε σε λίγο καιρό να προσφέρει αλλού, τις «υπηρεσίες» του και μετά αλλού, κι αλλού…
...Στο βιογραφικό λοιπόν που κατέθετε κάθε φορά μαζί με την αίτηση για πρόσληψη, τόνιζε με τα πιο μαύρα γράμματα τα μοναδικά ...αξιόλογα «προσόντα» του:
«Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς, ρουφιάνος και χαφιές, τσιράκι των αφεντικών κι εχθρός των εργατών».

   Όσο για την απεργία, παρότι ανεστάλη έπαιξε το ρόλο της, διότι έτυχε η ανακοίνωσή της να γίνει σε καίρια στιγμή. Μπρος στο φόβο τής εργοδοσίας δηλαδή μην και δεν παραδοθεί στην ώρα της η μεγάλη παραγγελία, επαναπροσλήφθηκαν αμέσως οι οκτώ απολυμένοι.

    Ο Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς δε, σύντομα άρχισε να πουλάει το ρουφιανιλίκι του όλο και σε φτηνότερη τιμή. Σε τιμή ευκαιρίας. Σε τιμή πολύ κάτω του ...κόστους, κι όχι μ' επτάωρη παρουσία στο χώρο εργασίας, αλλά με δωδεκάωρη. Α, επιπλέον, όχι στα πλαίσια πενθήμερης εργασίας εβδομαδιαίως, αλλά εξαήμερης ή κι εφταήμερη... 
Καπιταλιστική κρίση γαρ, δραματικά μεγάλη η ουρά τής ανεργίας, κι έτσι ούτε τα τσιράκια τής εργοδοσίας γλιτώνουν απ' τα σαγόνια τού καπιταλισμού. 

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι α-συμπτωματική, β-τυχαία, γ-σε οποιοδήποτε σημείο τής Γης)

Δια χειρός συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2019

ΤΟ ΤΡΙΠΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ…


Διήγημα της συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση.
Ή μήπως μυθιστορία; 
Ή μήπως πέρα για πέρα αληθινή ιστορία;



ΤΟ ΤΡΙΠΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ…

Ο Γιώργης ήταν αυτό που παλιότερα λέγαμε «κλασσικός» άντρας. Δηλαδή ο προσανατολισμένος μόνο να φέρνει μεροκάματο στο σπίτι. Όλα τ’ άλλα, φορτωμένα στο κεφάλι τής συζύγου του. Της Κατερίνας. Εκείνη πάλι, αν και όχι «κλασσική» γυναίκα, αλλά χειραφετημένη, έκανε υπομονή, σίγουρη ότι θα ωριμάσει ο καλός της και θ’ αλλάξει ρότα. Έτσι, πέρασαν κάπου εννιά χρόνια γάμου, τα οποία ομόρφυναν επιπλέον με δυο βλασταράκια που ξεφύτρωσαν απ’ την αγάπη τους.
     Άσβεστος κι ο έρωτάς τους όμως, παρά την γκρίνια που είχε αρχίσει να κάνει πού και κάπου την εμφάνισή της και η οποία πήγαζε απ’ τις οικονομικές δυσκολίες που έπαιρναν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Ποιος ξεκίναγε την γκρίνια; Ο Γιώργης. Τόσος ο κουτσομισθός του, τόσος ο διπλοκουτοσμισθός τής αγαπημένης του, ε, κουτσά-στραβά θά ’πρεπε να βγαίνει ο μήνας, κατά την άποψή του. Γιατί λοιπόν είχε γίνει από πολύ καιρό ακατόρθωτο να πληρώνουν το στεγαστικό δάνειο; Πάει, άστεγοι θα κατέληγαν και με δυο μικρά παιδιά στην ευθύνη τους…
Σίγουρα η Κατερίνα δεν έκανε καλό κουμάντο! κι άλλη εξήγηση ο νέος άντρας δεν έβλεπε. Ναι, ναι, σίγουρα η Κατερίνα δεν τα κατάφερνε στο κουμάντο τού σπιτιού. Α, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό! σκέφτηκε ο Γιώργης και πήρε τα γκέμια στα χέρια του, τάχα να την ξεκουράσει μια στάλα. Ε, δεν ήθελε και να την πληγώσει προσβάλλοντάς την σαν μη ικανή.
       Μαζί με τα γκέμια κι όλα όσα χρειάζονται φυσικά. Έλεγχος στα ντουλάπια και στο ψυγείο να εντοπιστούν οι ελλείψεις. Ψώνια απ’ το σούπερ μάρκετ, τον μανάβη, τον χασάπη. Κάλυψη καθημερινών οικονομικών αναγκών των παιδιών, συν των σχολικών αναγκών. Εξόφληση ρεύματος, νερού, τηλεφώνου, ένδυση, υπόδεση κλπ.
Πω-πω! ζόρια… Όχι το στεγαστικό δάνειο δεν μέναν λεφτά να πληρωθεί, μα ούτε πλέον και το ρεύμα. Κι από οικονομία; Ως και απ’ τα άκρως απαραίτητα έκοβε ο άνθρωπος μπας και βγει έστω και ασθμαίνοντας ο μήνας. Κι είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες που ’χε πιάσει τα γκέμια…
Μπεσαλίδικο παλικάρι όμως ο Γιώργης, κι έπρεπε ν’ αποκαταστήσει την Κατερίνα. Να της αποδώσει τα δίκια της. Πώς όμως; Δεν της είχε αποκαλύψει ότι μέχρι πρότινος την θεωρούσε ανίκανη να διαχειρίζεται τα οικονομικά τους.
            Εντωμεταξύ, η Κατερίνα που εκτός από ερωτευμένη γυναίκα ήταν κι εξόχως υποψιασμένη και μεθοδικότατη, τον άφηνε να πιστεύει πως δεν είχε καταλάβει τον λόγο που εκείνος ανέλαβε την καθημερινότητά τους σε οικονομικό επίπεδο. Επιπλέον όμως αξιοποίησε αυτήν την ευκαιρία, να τον ωθήσει ν’ αναλάβει και δουλειές τού σπιτιού. Να τις μοιράζονται δηλαδή, να μην ξεπατώνεται κι εκείνη στην κούραση, να δίνουν και το καλό παράδειγμα στα παιδιά τους.
Έτσι, ο Γιώργης, από «κλασσικός» άντρας, εξελίχθηκε χωρίς να το καταλάβει σε σύγχρονο άντρα και όχι μόνον. Αναλαμβάνοντας δηλαδή ευθύνες που πραγματικά τού αναλογούσαν, άρχισε να οξύνεται και το κριτήριό του. Δεν ήταν πια το ρομποτάκι που γυρνούσε κατάκοπο απ’ τη δουλειά και ξαπλωνόταν σ’ έναν καναπέ βλέποντας τηλεόραση και μετά για ύπνο ως την ώρα που θα σηκωνόταν πάλι για το μεροκάματο. Ήταν πλέον ένας δραστηριοποιημένος άνθρωπος. Βέβαια, σε στενά πλαίσια δραστηριοποιημένος, μα η Κατερίνα επειδή τον ήξερε καλά κι εμπιστευόταν την στόφα του, ήξερε πως μόνο το έναυσμα του έλειπε για ν’ ανοίξει τα φτερά του σ’ όλο τους το εύρος.
Η αλήθεια είναι, ότι παρόλο που ο ίδιος δεν ασχολιόταν με τα κοινά, δεν έβαζε εμπόδια στην καλή του, η οποία πρόσφερε στο ταξικό λαϊκό κίνημα απ’ το στέρημα του χρόνου της και σε βάρος τής ξεκούρασής της. Κάπου-κάπου βέβαια, έτσι για να την πειράξει, την τσίγκλαγε. Μα στ’ αλήθεια βρε γυναίκα, πιστεύεις ότι μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο; Χα, χα, χα! Όχι μόνη μου αγάπη μου. Μαζί θα το πετύχουμε! τον τριβέλιζε εκείνη να γραφτεί στο σωματείο του. Μα στου κουφού την πόρτα…
Για να μην τον τριβελίζει λοιπόν η Κατερίνα,  δήλωνε τάχα «απολίτικ» ο Γιώργης, αλλά ψήφιζε στις βουλευτικές εκλογές ό,τι και οι πολλοί. Ό,τι δηλαδή τού «έλεγε» η τηλεόραση, κι ήταν σίγουρη γι’ αυτό η Κατερίνα. Μ’ άλλα λόγια, ήξερε πως έτρεφε αυταπάτες ο καλός της. Ή πιο σωστά, του τις τρέφαν τα τηλεοπτικά κανάλια των μεγαλοαφεντικών τις αυταπάτες. Γιατί κακά τα ψέματα, τα τηλεοπτικά κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, είχαν μεγαλύτερη επίδραση στον εγκέφαλό του, απ’ την εφημερίδα που εκείνη κουβαλούσε καθημερινά στο σπίτι μέχρι προ καιρού. Πλέον, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, αγόραζε μόνο μια φορά τη βδομάδα τον Ριζοσπάστη τού ΣαββατοΚύριακου.
Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου όμως, να βγει ο Γιώργης απ’ τις αυταπάτες του, γιατί αλλιώς θα πήγαινε αύτανδρο το οικογενειακό τους πλοίο, μαζί με όλην την φτωχολογιά βεβαίως…
Άλλωστε, η προεκλογική περίοδος που ήδη είχε ξεκινήσει, ήταν ίσως η καταλληλότερη χρονική στιγμή.
Έμεναν σε μεγάλη πολυκατοικία, κι ήταν σίγουρη ότι διάφοροι αδιάφοροι, μα κι ενδιαφέροντες, θα χτυπούσαν τις πόρτες για να πείσουν τους ενοίκους να ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα. Όσο λοιπόν περνούσε απ’ το χέρι της, θ’ άνοιγε σε όλους την πόρτα. Ειδικά στους πολιτικάντηδες, στους παπατζήδες απάντων των κομμάτων που προωθούσαν εκ των πραγμάτων τα τηλεοπτικά κανάλια, θ’ άνοιγε διάπλατα την πόρτα και θα την κρατούσε ανοιχτή, ν’ ακουστεί η συζήτηση ανάμεσα σ’ αυτούς και στον Γιώργη σ’ ολόκληρη την πολυκατοικία. Τόσο σίγουρη ήταν για την καθαρότητα του ανθρώπου που είχε παντρευτεί. Τόσο σίγουρη ήταν πως ο αγαπημένος της δεν ήταν ηλίθιος, μα απλά παρασυρμένος στις αυταπάτες, απ’ τις οποίες μπορούσε επιτέλους να βγει. Όμοια σιγουρεμένη όμως ήταν και για τις παρλαπίπες που θα ξεφούρνιζαν οι πολιτικάντηδες στον άντρα της, να τον σπρώξουν βαθύτερα σε αυταπάτες…
         Όπως τα προέβλεψε η μεθοδικότατη Κατερίνα, έτσι κι έγιναν τα πράματα.
Οι διάφοροι πολιτικάντηδες και οι βαστάζοι τους, πέσαν στον λάκκο που είχαν ετοιμάσει και για το δικό της φτωχικό. Θα, θα, θα, θα…. Ο Γιώργης είχε μπουχτίσει πια απ’ τα θα… Τότε κύριε Γιώργο, μάλλον δεν κάνετε καλό κουμάντο για να μην βγαίνετε με δυο μισθούς! τόλμησε να ξεστομίσει ένας από δαύτους, στην προσπάθειά του να νουθετήσει το Γιώργη για να ξαναψηφίσει μία από τα ίδια…
Ποιος είδε το λαό και δεν τον φοβήθηκε! Ποιος δεν κάνει ρε κανάγιες καλό κουμάντο; Εγώ; Όξω απ’ εδώ ρεμάλια! Βουτά και την τηλεόραση να τους τη φέρει στο κεφάλι, μα τον πρόλαβε η Κατερίνα. Κάλιο να την έχωνε στο πατάρι, παρά να έσπαγε στα κεφάλια τους. Τόσα λεφτά τούς είχε κοστίσει.
Οι πόρτες των υπολοίπων διαμερισμάτων άνοιξαν κι όλοι πετάχτηκαν ανήσυχοι στο κλιμακοστάσιο. Μα είναι δυνατόν να σφάζεται στα καλά καθούμενα ένα τόσο ερωτευμένο αντρόγυνο; αναρωτιόντουσαν και τρέξαν στον πρώτο όροφο να προλάβουν το κακό.
Ο Γιώργης με την Κατερίνα αντάλλασαν σφιχταγκαλιασμένοι το πιο φλογερό φιλί τους! Ήταν το συγνώμη εκείνου απέναντί της επειδή την είχε υποτιμήσει ως ανίκανη διαχειρίστρια των οικονομικών τους, μα και η κατανόηση εκείνης για το μέχρι πρότινος μη επαρκές πολιτικό κριτήριό του…


            Οι ένοικοι υποχώρησαν στις μύτες μην ενοχλήσουν τους ερωτευμένους νέους ανθρώπους, κι εκείνοι υποχώρησαν στο διαμέρισμά τους, να συνεχίσουν μαζί με τα παιδιά τους το φτωχό δείπνο που είχε διακοπεί απ’ τους …παπατζήδες και τους βαστάζους τους.
Ένα τριπλό χτύπημα όμως στην πόρτα, διέκοψε και πάλι το δείπνο τους.
Καλώς τους, περάστε! τους έκλεισε το μάτι με νόημα η Κατερίνα. Μπα, ποιοι είστε πάλι εσείς και γιατί χτυπήσατε τρεις φορές την πόρτα; ρώτησε ενοχλημένος ο Γιώργης, ακονίζοντας τα νύχια του για επόμενο καβγά.
Ήταν συνθηματικό το τριπλό χτύπημα! Τρία κόκκινα γράμματα! ΚΚΕ!!! του απαντά γελώντας ο μεγαλύτερος απ’ τους δυο επισκέπτες.
Η Κατερίνα μάς είχε ζητήσει να χτυπήσουμε τρεις φορές την πόρτα, εξήγησε με πλατύ χαμόγελο ο νεότερος.
Τι συμβαίνει βρε γυναίκα; Γιατί αυτά τα συνθηματικά; Διότι αγαπημένε μου άντρα, μένουν λίγες μέρες μέχρι τις εκλογές και θα μας μουρλάνουν οι πολιτικάντηδες, πιστεύοντας οι ανόητοι ότι θα ξανακλέψουν την ψήφο σου. Ε, για να γλιτώσουμε από δαύτους, σκέφτηκα έναν τρόπο, ώστε ν’ ανοίγουμε την πόρτα μας μόνον στους ευπρόσδεκτους, δίχως να ρωτάμε συνέχεια ποιος είναι και ποιος είναι…
       Ο Γιώργης, όχι πως αμφισβητούσε πλέον και! το πολιτικό κουμάντο τής αγαπημένης του, μα κάπου στο βάθος αναζητούσε και μια επιβεβαίωση.
-Δε μου λέτε ’σείς οι ευπρόσδεκτοι, τι φταίει που με δυο μισθούς, σύνολο 1400 ευρώ, δεν μπορούμε ’δώ μέσα να βγάλουμε το μήνα;
-Χμ… αν στις δοσμένες συνθήκες παίρνατε δυο μισθούς έκαστος 1.400 το μήνα, ήτοι 2.800 ευρώ, θα σας έλεγα να αναδιαμορφώσετε το κουμάντο σας σφίγγοντας όσο πάει το ζωνάρι, να μην μένετε χρεωμένοι κάθε μήνα. Με 1400 σύνολο όμως, ακόμη και το φαγητό να κόψετε, ούτε το δεκαπενθήμερο δεν βγαίνει. Άρα, ξέρετε τι φταίει…, του απάντησε ο μεγαλύτερος σ’ ηλικία ευπρόσδεκτος.
-Όντως, είσαι ευπρόσδεκτος φίλε μου! Να, πάρε αυτό το πιρούνι, κάθισε δίπλα μου και φάε το μισό φαγητό απ’ το πιάτο μου. Εσύ τώρα ευπρόσδεκτε νεαρέ, για πες μου, τι θα κερδίσω αν ρίξω στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που μου μοστράρεις τόση ώρα; Τι μου τάζει δηλαδή το κόμμα σου για να το ψηφίσω; Πόσα θα, θα, θα… μου τάζει;
-Κανένα θα… Μόνο πρόσκληση σου απευθύνει. Πρόσκληση στον αγώνα για να ισιάσουμε κατά το δυνατόν την καθημερινότητά μας, με το βλέμμα στην οριστική παύση των πολιτικάντηδων και των αφεντικών τους. Με στόχο δηλαδή να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, κάτι που δεν είναι έργο μιας πράξης, ούτε επιτυγχάνεται δι’ αντιπροσώπων. Σε πρώτη φάση επομένως και στην προκείμενη περίπτωση, αφού όλα τα υπόλοιπα κόμματα είναι «θα, θα, θα…», δηλαδή υπηρετούν τα μεγαλοσυμφέροντα, έχουμε ανάγκη πραγματικής και ισχυρής Λαϊκής αντιπολίτευσης μέσα στη βουλή και ταυτόχρονα ανασύνταξη και δυνάμωμα του λαϊκού ταξικού κινήματος. Του κινήματος δηλαδή που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της δικής μας οικονομικής τάξης. Της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
-Μπράβο σοφία ο πιτσιρικάς! μουρμούρισε ο Γιώργης που τάχα δεν τα είχε ματακούσει αυτά.
Μωρέ τά ’ξερε και τα παράξερε. Απόξω τά ’χε μαθημένα, γιατί τ’ άκουγε συνεχώς απ’ την Κατερίνα του, μα πώς να τα πίστευε; Ίδια η δύναμη της τηλεόρασης, ίδια της Κατερίνας; Μα κι ο προϊστάμενος στη δουλειά…, καρμπόν τής τηλεόρασης κι αυτός. Πού να φτουρήσει η Κατερίνα;;;
Πω-πω! Εντελώς χαζός ένοιωθε τώρα. Βρε, μπας και για να ηρεμήσω και να νοιώσω πάλι καμπόσος και ξύπνιος, να επιμένω στην πεπατημένη μου; Να ψηφίσω δηλαδή μία απ’ τα ίδια, για να μην παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου πόσο βλάκας είχα πιαστεί…, σκέφτηκε προς στιγμή, μα κοιτώντας το φτωχικό τους δείπνο ξαναπήρε τα πάνω του.
-Έλα, έλα νεαρέ, κάθισε εδώ να φας το άλλο μισό απ’ το πιάτο μου. Εγώ θα μοιραστώ με την Κατερίνα μου τη δική της μερίδα. Έλα, μην ντρέπεσαι. Κάθισε. Άφησε τα ψηφοδέλτια πάνω στο ψυγείο μην λερωθούν, κι άφησέ τα όλα! σε παρακαλώ. Τρεις μέρες απόμειναν μέχρι τις εκλογές κι έχω πολύ κόσμο να επισκεφτώ!
«Πολλούς παραπλανημένους, μα καθαρούς, τίμιους δουλευτάδες, αυταπατώμενους, που οφείλω να βοηθήσω να βγουν απ’ τις αυταπάτες τους, πριν τους πνίξουν, για δεν τ’ αξίζουν. Δεν είναι καθάρματα φιλοτομαριστές, ούτε φασίστες τού κερατά. Δεν είναι χαλασμένοι. Είναι ταλαίπωροι βιοπαλαιστές σαν κι εμένα, που απλά δεν έχουν μια Κατερίνα να τους βοηθήσει να δουν την αλήθεια. Να ακούσουν τους κομμουνιστές. Να κάνουν το βήμα να ψηφίσουν ΚΚΕ! Τι έχουν να χάσουν; Τίποτα! όπως κι εγώ άλλωστε. Αν όμως δυναμώσει για τα καλά το ΚΚΕ, έχουμε να κερδίσουμε εμείς που μοχθούμε, κι έχουν να χάσουν οι κηφήνες που ζουν μες στη χλιδή στις πλάτες μας...», σκεφτόταν μυστικά απ’ τους συνδαιτυμόνες του, κι έπιασε τρυφερά το χέρι τής αγαπημένης του, ευχαριστώντας την νοερά που υπήρχε στη ζωή του!  

Διήγημα της συγγραφέως 
Καλής Γκέλμπεση.
Ή μήπως μυθιστορία; 
Ή μήπως πέρα για πέρα αληθινή ιστορία;